مقدمه: یکی از حساس‌ترین و پرچالش‌ترین موضوعات حقوق خانواده در ایران، دعوای سرپرستی فرزند است. این دعوا معمولاً پس از طلاق والدین یا در شرایطی که یکی از والدین یا سرپرستان کودک توانایی یا صلاحیت لازم را ندارد، مطرح می‌شود. هدف اصلی قوانین مرتبط با سرپرستی، تأمین بهترین منافع برای کودک و حفظ حقوق او در برابر هرگونه آسیب احتمالی است.
سرپرستی فرزند در نظام حقوقی ایران، بر اساس مقررات مدنی و قوانین خاص خانواده، به دو بخش عمده تقسیم می‌شود:
حضانت (نگهداری و تربیت فرزند):
قیمومت و سرپرستی قانونی:
اگر والدین فوت کرده باشند یا به دلایل قانونی از حضانت کودک محروم شده باشند، سرپرستی کودک به قیم یا سرپرست قانونی واگذار می‌شود.
دعوای سرپرستی معمولاً به دلایل زیر مطرح می‌شود:
عدم صلاحیت یکی از والدین:
اگر یکی از والدین صلاحیت اخلاقی، روانی یا مالی لازم برای سرپرستی کودک را نداشته باشد، طرف دیگر می‌تواند با استناد به این موضوع، دعوای سرپرستی را مطرح کند.
تغییر شرایط حضانت:
اگر شرایط یکی از والدین تغییر کند (مانند ازدواج مجدد مادر یا مهاجرت پدر)، دادگاه می‌تواند تصمیم خود را تغییر دهد.
منافع کودک:
اصل اساسی در تمام تصمیمات دادگاه درباره سرپرستی، توجه به منافع عالی کودک است.
طرح دادخواست:
بررسی دادگاه:
صدور حکم:
والد دارای حضانت:
والد فاقد حضانت:
دعوای سرپرستی فرزند یکی از حساس‌ترین مسائل حقوق خانواده است که تأثیر مستقیمی بر زندگی کودک و والدین دارد. قوانین موجود در ایران تلاش می‌کنند تا بهترین منافع کودک را در اولویت قرار دهند. با این حال، در عمل، موضوعاتی مانند عدم اجرای احکام، اختلافات والدین و فشارهای روانی بر کودک، چالش‌هایی جدی در این زمینه ایجاد می‌کنند.
نظرات کاربران
اولین نفری باشید که برای " دعوای سرپرستی فرزند در نظام حقوقی ایران " نظر ثبت کرده است.
نظر بدهید
شماره موبایل شما منتشر نخواهد شد. قسمتهای مورد نیاز علامت گذاری شده اند *